Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

W SK 2011/3/C [Svoboda v. Panevnick] – PRAWOMOCNY

BPSK Nr 2444
FKD 23/845

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI
z dnia 3 października 2011 roku

Sąd Królestwa w Wydziale II Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: JKM Robert I

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9 lipca – 26 września 2011 roku
sprawy SK 2011/3/C
z powództwa: króla seniora Pavla Svobody
przeciwko: Paulowi markizowi von Panevnick
o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Prowincji z dnia 29 czerwca 2011 roku w sprawie SP I XI/2011

orzeka, co następuje:

I. Oddala apelację utrzymując zaskarżony wyrok w mocy.

II. Kosztami postępowania apelacyjnego obciąża apelującego.

III. Stwierdza prawomocność niniejszego wyroku z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
Pełen zapis przebiegu rozprawy apelacyjnej dostępny jest w Pałacu Sprawiedliwości – Sali Rozpraw Wydziału II Cywilnego (viewtopic.php?f=102&t=678&p=3198#p3198).

(2)
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Prowincji oddalił powództwo o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (szkodę niematerialną) przeciwko Paulowi markizowi von Panevnick. Zasadniczym powodem rozstrzygnięcia sądu I instancji był brak legitymacji procesowej biernej pozwanego, który to brak sąd I instancji uznał za przesłankę wystarczającą do wydania rozstrzygnięcia i zaniechania zbadania stanu faktycznego, będącego przedmiotem sporu, a co w konsekwencji przyczyniło się do „sprawniejszego rozpoznania sporu przedstawionego do rozstrzygnięcia”.

(3)
Apelujący podnosi, iż sąd I instancji bezzasadnie ograniczył się do badania wyłącznie legitymacji procesowej pozwanego nie zajmując się analizą stanu faktycznego stanowiącego trzon sporu. Jak podnosi apelujący: „Sąd nie stwierdził braku winy markiza Panevnicka i w ogóle nie odniósł się do postawionych mu przeze mnie zarzutów, a powinien był to zrobić, skoro wskazałem wyraźnie, kto jest moim pozwanym.” Ponadto apelujący wywodzi, iż „Uzasadnienie Sądu zdaje się sugerować, że każdy Dreamlandczyk, który wyrządza innemu obywatelowi szkodę, może liczyć na de facto bezkarność, jeśli tylko popełniając przestępstwo wykorzystał do tego zajmowane stanowisko w organach władzy publicznej lub Prowincji.”, popierając swoją tezę możliwością orzeczenia przez sąd środka karnego zakazu zajmowania określonego stanowiska za nadużycie przez sprawcę stanowiska przy popełnieniu przestępstwa (art. 20 k.k.). W dalszej części uzasadnienia apelacji apelujący wskazuje na okoliczności faktyczne niebędące przedmiotem rozstrzygnięcia zaskarżonego orzeczenia.

(4)
Zarządzeniem z dnia 5 sierpnia 2011 roku sąd zawiesił postępowanie na czas ustanowionej regencji. Postępowanie zostało podjęte 18 września 2011 roku.

(5)
Zarządzeniem z dnia 18 sierpnia 2011 roku sąd wyznaczył stronom termin siedmiu dni na złożenie oświadczeń końcowych w sprawie, który w dniu 26 września 2011 roku bezskutecznie upłynął.

(6)
Zarządzeniem z dnia 26 września 2011 roku rozprawa apelacyjna została zamknięta.

(7)
Mając na względzie zgromadzony w toku postępowania materiał procesowy oraz obowiązujące prawo zważono, co następuje:

(7.A)
Sąd ograniczył rozpoznanie apelacji wyłącznie do zarzutu nieprawidłowego rozpoznania sprawy przez sąd I instancji, która to nieprawidłowość dotyczy oparcia rozstrzygnięcia wyłącznie na wyniku zbadania przesłanek formalnych powództwa (w tym przypadku legitymacji procesowej stron), nie odnosząc się w treści orzeczenia do zasadniczego przedmiotu sporu, czyli okoliczności faktycznych wskazanych przez powoda, a będących treścią powództwa.

(7.B)
Sąd I instancji prawidłowo przystąpił w pierwszej kolejności do zweryfikowania, czy wskazana przez powoda strona pozwana była prawidłowa, a co za tym idzie, czy przysługiwała jej legitymacja procesowa bierna (zdolność do występowania jako strona postępowania). Należy tak postąpić w każdym przypadku, gdyż byłoby istotnym naruszeniem prawa materialnego skierowanie wyroku do podmiotu niebędącego stroną w sporze, co godziłoby bezpośrednio w konstytucyjną zasadę państwa prawnego.

(7.C)
Sąd I instancji prawidłowo wskazał podmiot, jaki, zgodnie z obowiązującym prawem, powinien być faktyczną stroną sporu, ergo – w kierunku którego powinno zostać skierowane powództwo. Pozew, a co za tym idzie stan faktyczny, wyraźnie wskazuje na to, iż powód czuje się pokrzywdzony przez działanie Namiestnika Koronnego Morlandu, którego urząd sprawuje Paul markiz von Panevnick. Zgodnie z art. 21 ust. 1 Konstytucji każda osoba ma prawo do odszkodowania lub zadośćuczynienia ze środków publicznych Królestwa za poniesioną szkodę lub krzywdę, spowodowane niezgodnymi z prawem decyzjami, działalnością lub bezczynnością federalnych organów władzy publicznej, co w konsekwencji rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą organów przed obywatelami, jednakże należy podkreślić, iż sąd I instancji miał rację co do tego, iż brak jest przesłanek materialnoprawnych do uznania, iż osoba piastująca urząd odpowiada swoim majątkiem za działania podejmowane w ramach wykonywania czynności służbowych, a ustanawianie precedensu sądowego stałoby w sprzeczności z wolą ustrojodawcy.

(7.D)
Apelujący bezzasadnie twierdzi, iż osoba piastująca urząd, który to został wykorzystany do popełnienia przestępstwa, może liczyć na bezkarność. W przypadku popełnienia przestępstwa sprawca odpowiada karnie i brak jest w prawie okoliczności ograniczających z tego powodu odpowiedzialność przed organami ścigania. Odpowiedzialność organu za działanie osoby go piastującej ograniczona jest w Konstytucji Królestwa tylko do odpowiedzialności o charakterze odszkodowawczym i ma zupełnie inny charakter od odpowiedzialności karnej za czyn zabroniony określony w ustawie karnej.

(7.E)
Sąd pragnie podkreślić, iż oddalenie apelacji i zamknięcie postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie nie zamyka powodowi drogi do wyegzekwowania odpowiedzialności od organu, którego działanie uznaje za krzywdzące w stosunku do siebie. Sąd zaniechał badania stanu faktycznego, który wskazany został w końcowej części uzasadnienia apelacji z uwagi na ograniczony zakres rozpoznania sprawy tylko do okoliczności będących przedmiotem rozstrzygnięcia sądu I instancji.

(7.F)
Sąd obciążył apelującego kosztami postępowania apelacyjnego z uwagi na wynik sprawy.

(7.G)
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.

(-) Robert I, R.