UF o wprowadzeniu Kodeksu karnego

USTAWA FEDERALNA
z dnia 12 marca 2004 roku

o wprowadzeniu Kodeksu karnego.

[ogł. 13 marca 2004 r.]

Art. 1.
Ustawa niniejsza określa datę i tryb wejścia w życie Kodeksu karnego, zwanego dalej „Kodeksem”, zasady postępowania karnego oraz przepisy przejściowe.

Art. 2.
Kodeks wchodzi w życie z dniem 20 marca 2004 roku.

Art. 3.
1. Organy prowadzące postępowanie karne winny mieć na celu takie jego ukształtowanie, aby:
(1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności;
(2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego;
(3) uwzględnione zostały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego;
(4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.
2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

Art. 4.
1. Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.
2. Organem postępowania przygotowawczego i oskarżycielem publicznym są osoby wskazane zgodnie z przepisami o Prokuraturze; odrębne przepisy mogą przyznawać uprawnienia oskarżyciela publicznego innym podmiotom w określonych sprawach.
3. W postępowaniu przed sądem oskarżyciel publiczny i oskarżony są stronami.
4. Oskarżonym jest ten, przeciwko komu wniesiono do sądu akt oskarżenia; z uprawnień oskarżonego w odpowiednim zakresie korzysta w postępowaniu przygotowawczym podejrzany.

Art. 5.
1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
2. Nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Art. 6.
Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.

Art. 7.
Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Art. 8.
1. Organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, a oskarżyciel publiczny także do wniesienia i popierania oskarżenia – o czyn ścigany z urzędu.
2. Z wyjątkiem wypadków określonych w ustawie lub w prawie międzynarodowym nikt nie może być zwolniony od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo.

Art. 9.
Uzyskanie zezwolenia władzy, od którego ustawa uzależnia ściganie, należy do oskarżyciela.

Art. 10.
1. Wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu.
2. Odstąpienie oskarżyciela publicznego od wniesionego oskarżenia nie wiąże sądu.
3. Jeżeli właściwy oskarżyciel publiczny odmawia wystąpienia do sądu z aktem oskarżenia, pokrzywdzony może wystąpić w charakterze oskarżyciela, wnosząc i popierając akt oskarżenia przed sądem.

Art. 11.
1. Organy w zakresie postępowania karnego wykonują polecenia sądu i prokuratora oraz prowadzą pod nadzorem prokuratora śledztwo lub dochodzenie w granicach określonych w ustawie.
2. Wszystkie instytucje państwowe, samorządowe i społeczne są obowiązane w zakresie swego działania do udzielania pomocy organom prowadzącym postępowanie karne.

Art. 12.
1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:
(1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia;
(2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa;
(3) społeczna szkodliwość czynu jest znikoma;
(4) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;
(5) nie można ustalić miejsca pobytu oskarżonego lub opuścił on terytorium Królestwa;
(6) nastąpiło przedawnienie karalności;
(7) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się;
(8) sprawca nie podlega orzecznictwu sądów karnych Królestwa;
(9) brak skargi uprawnionego oskarżyciela;
(10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.
2. Postępowanie karne może być nie wszczynane lub umorzone z przyczyn wskazanych w art. 12 ust. 1 (5) tylko wówczas, gdy równocześnie oskarżyciel publiczny występuje z pozwem o stwierdzenie ustania danej osoby.
3. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów.