Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

UF o ochronie konsumentów – jt

BPSK Nr 43

USTAWA FEDERALNA
z dnia 26 listopada 2002 roku

o ochronie konsumentów.

[ogł. 28 listopada 2002 roku]

[j.t. z 10 sierpnia 2008 r. – opracowanie BPSK]

Art. 1.
1. Ustawa niniejsza określa zasady ochrony konsumentów w obrocie gospodarczym.
2. Ustawy niniejszej nie stosuje się do spraw, w których obie strony umowy są obywatelami lub mają siedzibę w jednej Prowincji, jeżeli właściwe prawo krajowe zapewnia porównywalną ochronę konsumentów.

Art. 2.
1. Konsumentem jest ten, kto zawiera umowę z przedsiębiorcą w zakresie jego przedsiębiorstwa, w celu nie związanym bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej.
2. Organy władzy publicznej występujące w obrocie cywilnym nie są konsumentami.

Art. 3.
1. Przedsiębiorca odpowiada wobec konsumenta za szkody wynikłe w związku z wykonaniem umowy, choćby nie ponosił winy.
2. Przedsiębiorca nie ponosi odpowiedzialności określonej w ustępie poprzedzającym, jeżeli konsument działa w złej wierze, albo został należycie poinformowany o ryzyku związanym z realizacją umowy.

Art. 4.
1. Jeżeli zawarcie umowy polega na akceptacji przez konsumenta wzorca umowy, konsument nie jest związany niedozwolonymi postanowieniami wzorca.
2. Niedozwolonymi postanowieniami wzorców umów są te postanowienia, które mogłyby prowadzić do naruszenia równości stron.
3. Niedozwolonymi postanowieniami są w szczególności postanowienia:
(1) nakładające obowiązek zawarcia dodatkowej umowy;
(2) skracające termin dochodzenia roszczeń przez konsumenta do mniej aniżeli 30 dni od zawarcia umowy, a jeżeli termin jej wykonania jest późniejszy, 30 dni od dnia spełnienia świadczenia przez przedsiębiorcę;
(3) wprowadzające obowiązek spełnienia świadczenia przez konsumenta przed spełnieniem świadczenia przez przedsiębiorcę;
(4) uzależniające gwarancję przedsiębiorcy od powierzenia mu dalszej obsługi, bez możliwości przekazania tej obsługi innemu podmiotowi o określonych w umowie cechach;
(5) pozwalające przedsiębiorcy przenieść swoje prawa i obowiązki wynikające z umowy na osobę trzecią bez zgody konsumenta wyrażonej odnośnie konkretnego przypadku;
(6) przyznające przedsiębiorcy uprawnienie do jednostronnego odstąpienia od umowy bez konieczności wystąpienia określonych okoliczności lub bez zachowania stosownego terminu wypowiedzenia;
(7) przewidujące rażąco wysokie kary umowne ciążące na konsumencie;
(8) uzależniające odpowiedzialność przedsiębiorcy od zachowań jego kontrahentów;
(9) nakładające na konsumenta obowiązek dopełnienia nadmiernych lub oczywiście niezasadnych formalności;
(10) zmieniające właściwość sądu.
4. Rzecznik Praw Obywatelskich prowadzi rejestr postanowień prawomocnie uznanych za niedozwolone i ujawnia go na swojej witrynie internetowej.

Art. 5.
1. Sprzedawca odpowiada względem konsumenta za prawidłową jakość sprzedanego produktu, w tym za jego należyty stan prawny (rękojmia).
2. Konsumentowi przysługuje prawo złożenia reklamacji w ciągu 30 dni od wykrycia wady, jednakże nie później aniżeli w ciągu 3 miesięcy od otrzymania produktu.
3. Składając reklamację, konsument może żądać, według własnego wyboru:
(1) zamiany produktu na wolny od wad;
(2) pokrycia szkody wynikłej z wady produktu;
(3) zwrotu uiszczonej ceny, za zwrotem produktu.
4. Sprzedawca obowiązany jest rozpatrzyć reklamację konsumenta w ciągu 7 dni od jej otrzymania.
5. Roszczenia z tytułu rękojmi nie mogą być w drodze umowy ograniczane na niekorzyść konsumenta.

Art. 6.
(skreślony)

Art. 7.
1. Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.
2. Umowy zawarte przed wejściem w życie niniejszej ustawy podlegają wykonaniu na zasadach dotychczasowych, jednakże nie dłużej aniżeli 14 dni od ogłoszenia; po upływie czternastodniowego terminu niniejszą ustawę stosuje się do wszystkich umów.
3. Ustępu poprzedzającego nie stosuje się w zakresie określenia właściwości sądu.